به سلامتی اون لحظه ای که ازهمه دنیا دلت گرفته

نه کسی رو داری باهاش درد و دل کنی

نه دلت میخواد کسی رو ناراحت کنی

سکوت میکنی

وتو دلت میگی

باشه قسمت منم این بود

شب است و باز مثل ماه بالای سرم هستی

میان خواب و بیداری کنار بسترم هستی

محال است این همه اعجاز را ایمان نیاوردن

تو با آن چشمهای مهربان پیغمبرم هستی

نشان عشق من هم بر دل است هم پیشانی

در آغوش تو فهمیدم که نیم دیگرم هستی

غزل هایم تماما خط به خط بوی تو دارد

تو تنها روح حاکم بر تمام دفترم هستی

*****این متن قشنگ و به کی تقدیم میکنی؟*****

خودش میگفت :

تا نفس دارم کنارت هستم

الان نفس داره

 ولی باهام نیس..

شاید این گوش های

من است که

هوس را نفس

شنیده

همدیگر را یافتن هنر نیست

هنر این است که

همدیگر را گم نکنیم

و به خاطر داشته باش

در یک رابطه

وفادار ماندن گزینه نیست

بلکه

الویت است

وفاداری یعنی همه چیز

چقدر دوست دارم

دست های مردانه ات را

که دستهای کوچکم را

در آن جای میدهی

و نوازش میکنی

تا بفهمم

تو کنارم هستی

و من تکیه گاه مطمئن دارم .

پدر عزیزم مرد زندگیم پیشاپیش روزت مبارک

روزی سوراخ کوچکی در یک پیله ظاهر شد، شخصی نشست و ساعت‌ها تقلای پروانه برای بیرون آمدن از سوراخ کوچک پیله را تماشا کرد.

 ناگهان تقلای  پروانه متوقف شد و به نظر رسید که خسته شده و دیگر نمی‌تواند به تلاشش ادامه دهد. آن شخص خواست به پروانه کمک کند و با یک

قیچی سوراخ پیله را گشاد کرد.                                                                                                                                                                                                                                                 

پروانه به راحتی از پیله خارج شد؛ اما جثه‌اش ضعیف و بال‌هایش چروکیده بودند. آن شخص به تماشای پروانه ادامه داد. او انتظار داشت پر پروانه

گسترده و مستحکم شود وپرواز کند؛ اما نه تنها چنین نشد و برعکس، پروانه ناچار شد همه عمر را روی زمین بخزد و هرگز نتوانست پرواز کند.

آن شخص مهربان نفهمید که محدودیت پیله و تقلا برای خارج شدن از سوراخ ریز آن را خدا برای پروانه قرار داده بود تا به آن وسیله مایعی از بدنش

 ترشح شود و پس از خروج از پیله به او امکان پرواز دهد.

گاهی اوقات در زندگی  فقط به تقلا نیاز داریم. اگر خداوند مقرر می‌کرد بدون هیچ مشکلی زندگی کنیم فلج می‌شدیم؛ به اندازه کافی قوی نمی‌شدیم و

هرگز نمی‌توانستیم پرواز کنیم.